Het is 19 mei jl. als ik op een bruiloft bij Paviljoen Puur in gesprek raak met Jermaine en Patricia. In eerste instantie gaat het over van alles maar later komen ze heel bewust weer bij me terug. Ze hebben een vraag. Of ik misschien foto's van ze wil maken. Ze hebben me dan al verteld dat ze getrouwd zijn, maar ze willen graag de reportage opnieuw doen. Ik ben in de war. Zijn ze niet blij met de foto's?
Dan vertellen ze me dat ze nooit een foto van hun huwelijk gekregen hebben. De fotograaf is in de weken na hun huwelijk in een depressie geraakt en nooit meer in staat geweest hun foto's af te leveren. Inmiddels denken ze zelfs dat de foto's er helemaal niet meer zijn. Terwijl ze dit vertellen zie ik het verdriet in hun ogen.
Ik heb dan in mijn hoofd al een besluit gemaakt. Ik ga deze mensen helpen aan een nieuwe set foto's en dat ga ik doen zonder dat ik er een cent voor wil hebben. Wat een pech heeft dit stel gehad en wat een machteloos gevoel moet dat geven. Ik heb dan nog het gevoel dat ik de pijn iets kan verzachten door mijn eigen professie in te zetten. Elke vergoeding zou raar voelen.
Jermaine en Patricia trouwden vorig jaar juni. Wat op geen enkele foto te zien zou zijn geweest is dat er al twee prachtige kleine meisjes in de maak waren. Het grote geluk bij dit hele ongeluk is nu dus dat we er Mila-Rosa en Sofia-Mae bij hebben! Twee meisjes die later kunnen zeggen dat ze toch een beetje aanwezig waren bij het huwelijk van hun ouders.
Patricia en Jermaine, ik wens jullie veel geluk en aan alle collega-fotografen zou ik willen zeggen; ontmoet je ooit een stel als dit, bied ze dan hetzelfde aan. Het kan iedereen overkomen namelijk.
